Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/189

179

1409.

dali odpowiedzi stanowczéj, aby Zakon stosowne mógł środki przedsięwziąść.
 Król zaś przedstawił im, że rzecz jest zbyt ważna i wielka, aby ją bez Rady Stanów, mógł rozstrzygnąć; i nieinaczéj jak na zjezdzie w Strążycy na Ś. Alexy (d. 17 Lipca) rozwiązaną zostanie.
 Posłowie oświadczyli wyjeżdżając, że Rada Stanów nie powinna mieć za złe Zakonowi, jeśli o wojnie przeciwko Królowi polskiemu pomyśli. — W Stężycy Panowie polscy silnie nalegali na Króla, aby Polski dla Litwy nie narażał, przeciwiąc się wojnie, przedstawując, że lepiéj jest oddać Żmudź pustą niż ludne prowincje Polski na zniszczenie wystawiać. Król wszakże stał przy swojém i przemógł, że się na posiłkowanie Litwy zgodzić musiano.
 Zakon zbroił się i szukał sprzymierzeńców: uczyniona umowa z X. Stolpeńskim o posiłki przeciwko Polsce. XX- Szczeciński i Wolgest już przez Króla dla opanowania Drezdenka pociągnieni, Zakonowi służyć nie mogli. Oczekiwano żołdaków z Niemiec, a siły jakie były w gotowości rozdzielił W. Mistrz po granicach od Polski. Marszałek z ludem prowincji nadbałtyckich poszli nad Mazowsze, gdyż ztamtąd Rządzca Johannisburga kazał się spodziewać napadu; Komandor Ragnedy z pobliższémi zbierał siły przeciw Żmudzi. Tu w skutek głodu, panowały choroby, które tak osłabiły załogi, że nie było z czém w pole wyciągnąć. Posłano dla wzmocnienia wycieńczonych, zaciągać ludzi w Misnji i Turyngji, Brunswickiém, Luneburgskiém, i w X. Szczecińskiém, starając się choć dwanaście włóczni pozyskać, a razem Xiążąt i Panów o odpadnieniu Żmudzi i wojnie zawiadomić, wzywając na krucjatę.
 Nadeszła też do Malborga odpowiedź królewska, którą w Lipcu przywieźli, Arcybiskup Gnieznieński Mikołaj Ku-