Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/250

240

1410.

źnione, na długie i niepomyślne się zanosiło. Dano czas zebrać się w siły i naradzić Komandorom; a tego błędu już nic nie mogło nagrodzić.
 Tymczasem miasta pruskie poddawały się z kolei: już w czasie oblężenia Malborga, Gdańsk, Elbląg, Chełmno, Królewiec, Swieć, Gniew, Czczów, Nowa Brodnica, Brandeburg, cztéréj biskupi: Jan Warmiński, Arnold Chełmski, Henryk Pomezański i Jan Sambijski osobiście się Królowi z ziemiami poddali. Wszyscy po homagjalnéj przysiędze uwolnieni, a miastom i ziemiom nadane przywileje, zamki osadzone polską załogą i dowódzcami.
 Gdy król Jagiełło zamki swoim rycerzom rozdaje, zapominając o Litwie, gdyż dwa tylko małoznaczące puścił Witoldowi; gdy zewsząd bogate dary i kosztowności mu zsyłają z łupów zabranych, a Król je w znacznéj części na polskie i litewskie rozdziela kościoły; — oblężenie bez skutku przedłuża się do końca Lipca. Owszem Krzyżacy połączeniem z Inflantczykami, coraz się stają groźniejsi, a obrona zamku upartsza. Na prośby o układy Henryka Plauen, gdy się domagano koniecznie zdania Malborga, wszelka nadzieja zawarcia pokoju spełzła. Król Władysław mocen swém zwycięztwem chciał dokonać dzieła i zdobyć gród, ale już było po czasie.
 W królewskim obozie drobne niepowodzenia przy przedłużoném oblężeniu czuć się dawały; zagwożdżano działa, mury waliły się na oblegających, konie padały, a z ich ścierwa wylęgłe much uprzykrzonych roje, dokuczały wojsku; dostatek tylko żywności, zboża, odzieży i pieniędzy, trwał jeszcze.
 Wtém dowiedziano się, że Mistrz Inflantski Hermann ciągnie na odsiecz Malborgowi w osiemset koni, i potajemnie