Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/271

261

1413.

żdy zupełném państwem i prawem dostateczném do tego czasu mieli, mamy od przodków i rodziców naszych, i porządkiém urodzenia naszego, jako prawdziwy pan, za wolą panów, ślachty, bojarów i zezwoleniem, przyłączywszy je przerzeczonemu królestwu Polskiemu, powtóre wcielamy i prawie w wnętrzności kładziemy, przywłaszczamy, złączamy, sprzymierzamy i na wieki przykładamy, skazując one ze wszystkiemi ich państwy, ziemiami, xięstwy, przełożeństwy, powiaty, własnościami i ze wszystkiém prawem koronie królestwa Polskiego na wieczne czasy: aby zawżdy były zjednoczone, nieoderwane i przez sporu wszelkiego.»
 Unja Litwy tu raz piérwszy tak dobitnie jest wyrzeczona. W przywileju 1387 r., słowa o tém nie ma jeszcze; umowy tylko późniéjsze między Polską a Witoldem zaręczały, że kraj ten ma zależeć od Polski i należeć do króla Władysława; zjazd Wileński wyraźniéj to zapewnił; nareszcie tu panowie, ślachta i to co stanowiło naówczas naród, zaręczają, iż wytrwają w jedności z koroną, jedności, którą Jagiełło z prawa urodzenia swego stanowi.
 IV. «Też wszystkie kościoły ziem litewskich przerzeczonych, tak cathedrales jako collegiatas parochiales albo conventuales w Wilnie i gdzieindziéj zbudowane, fundowane, we wszystkich ich wolnościach, swobodach, przywilejach, exempcjach i zwyczajach wszystkich zachowywamy przez niniejszy list, wedle zwyczaju królestwa Polskiego.»
 V. «Także pany, ślachtę i bojary ziem naszych litewskich w darowiznach, przywilejach, w dozwoleniach im przez nas danych, udzielonych, gdy tylko będą powszechnéj wiary i rzymskiemu kościołowi poddani, i którym są nadane herby, niech się z nich weselą, uczestnicy będą