Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/273

263

1413.

Polskiego będą czynić i je zdawać. Też po śmierci rodziców, potomstwu nie mają być brane majętności dziedziczne, ale one mają dzierżeć, z potomki swemi, jako panowie i ślachta królestwa Polskiego swoje dzierżą, i ku używaniu wedle swego zdania obracają.
 W punkcie tym powtórzono to, co w przywileju 1387 r. nadaném już zostało. Osobne dozwolenie zawarowane tu, zdaje się nic innego nie oznaczać nad formalność sprzedaży, kupna i t. p., przed aktami miejscowemi. Z mowy o dobrach dziedzicznych wnosim, że były i dobra, które pozostały we władaniu posiadaczy tylko jako lenne.
 VII. «Także też żonam ich oprawy na dobrach i wsiech, które mają po rodzicach swych, albo od nas pozwolone na wieki, będą mogli naznaczyć, jako w królestwie Polskim bywają naznaczone. A córki i siostry i inne powinowate swe, przerzeczeni panowie i ślachta ziem litewskich, będą mogli w małżeństwo dawać mężom tylko powszechnéj wiary, wedle upodobania swego i wedle zwyczaju królestwa Polskiego, który jest z dawna chowan.»
 Punkt ten jest tylko powtórzeniem nadania 1387 r. Wszakże o wdowach tu już nic nie ma, a wydawanie-li tylko za katolików dozwolone.
 VIII. «Wszakże te wolności temu szkodzić nie mają, aby ślachta nie miała być k temu przyciśniona, aby budować zamków i wojny służyć i podatków dawać wedle starego zwyczaju nie była powinna.» Wszystko jak w przywileju wzmiankowanym z 1387 r.
 IX. «To osobliwie wyrażając, iż wszyscy panowie i ślachta ziem litewskich wiarę i powinną wiary chrześciańskiéj stałość, to jest, nam Władysławowi królowi Polskiemu i Alexandrowi albo Witowtowi W. Xciu Lit. i potomkom naszym, będą powinni trzymać i chować, jako pano-