Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/294

284

1414.

tu krótko, jakie były i co wyjednać potrafili. Posłowie ci przybyli do Konstancij d. 27 Listopada 1414 r. w bardzo wspaniałym orszaku, i weszli na kongregację d. 4 Grudnia (dzień Ś. Barbary). Odtąd wpływali z innemi do sporów i zajść, które wstrząsały soborem. Polska jednak i nieporozumienie jéj z Zakonem choć dosyć często, ale przelotnie tylko zwracały uwagę ojców, zajętych nierównie ważniejszemi dla chrześciaństwa sprawami. Sprawa Hussa, wyjazd papiéża, interesa Kościoła, odwodziły od mniejszych podrzędnych poddanych rozwiązaniu koncylium zagadnień. Nieprędko nawet przyszło mówić o tém, gdyż przy samém otwarciu papież, potém jego ucieczka, zabiegi cesarza, Hieronym z Pragi, Petit i tysiąc podobnych rzeczy, nie dozwalały wnieść rzeczy polskich. Kto wié, czy staraniem Zakonu nie było usunąć ile możności rozstrzygnienie sporu.
 Biskup Jakób poznański, arcybiskup gnieźnieński kilkakroć wprzód o sprawach kościoła powszechnego odzywali się (sesja piąta), nim do mówienia o Polsce przyszło. List apologetyczny soboru do królów Polskiego i Francuskiego, czytany był na szóstéj sesij; po ósméj, arcybiskup gnieźnieński wezwany został do komisij z arcybiskupem Rypeńskim i bisk. Ratysbony, dla narady o zjednoczeniu kościoła, (d. 4 Maja 1415). Między ósmą a dziewiątą sesją dopiéro (Van der Hardt), naznaczono komisarzy dla roztrząśnienia sporu Zakonu z królem Polskim, z powodu wezwania króla, który listem do koncyljum i całego chrześciaństwa skarżył się na Zakon. Naznaczył sobór kardynała Zabarelle i dwóch deputowanych z każdego narodu (natio) w soborze, dla rozbioru sprawy, który bardzo się długo i opieszale dokonywał, (było to już około 10—12 Maja 1415 r.). Na sesij trzynastéj (Van der Hardt. T. III. p. 9—10), Paweł Włodzimierski kustosz Krakowski, jeden z posłów króla Polskiego, przedsta-