domy; w parafjach osadzeni po większéj części xięża polacy dla niedostatku, trwającego dotąd, duchowieństwa litewskiego. Opatrzyli ich w xięgi, sprzęt kościelny, fundusze, król Władysław i polscy panowie. Jagiełło do Bożego Narodzenia w Litwie zabawił. Ochrzciwszy resztę pogan, i nadawszy kościoły, król i Witold posłali z oznajmieniem o tém papieżowi.
Na cztérdziestéj drugiéj sesij soboru Konstancjeńskiego, papież z powodu nawrócenia Żmudzi, potwierdził nadania swych poprzedników uczynione królowi Polskiemu i W. xięciu Litewskiemu. Dwie bulle dane z Konstancij d. 4 i 13 Maja 1418 r. czyniły króla Polskiego w Polsce i Rusi wikarjuszem generalnym kościoła; a Witolda podobnież w państwie jego. Lecz Żmudź dopiéro w r. 1421 przyjęta uroczyście na łono kościoła powszechnego. (Bulla d. Romae. III. Ibid. Sept. Pent. an. IV. 11 Września 1421).
Pozorna zgoda z Zakonem Witolda, wzajemnym jednak wymówkom i wyrzutom tamy nie kładła (17 Stycz. Index Napierski. Listy). W końcu Stycznia, Witold do zawarcia pokoju nakłaniać się poczynał (ibid. 828). Użyci za pośredników: biskup dorpacki Teodoryk i X. troppawski Przymko, mieli ułatwić spory o ile możności. Chociaż zjazd dla umów z Polską w oczekiwaniu na sąd soboru, nie doszedł lub na niczém spełzł, Witold w Lutym (19 Lut. ibid. 833) wymagał od W. Mistrza, aby Pskowianom przeciwko niemu nie dopomagał, jak on z Moskwą nie wiąże się przeciw Zakonowi; zagrażał późniéj (20 Lutego, ib. 834) M. Inflantskiemu, iż na niego skarżyć się będzie przed stolicą Apostolską, jako na sprzymierzeńca pogan.
