Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/333

323

1421.

 W listach do papieża skarżył się także W. xiążę na zawarte przez Krzyżaków związki z Nowogrodem i Pskowem, co stało się powodem wymówek stolicy Apostolskiéj Zakonowi; a w Marcu (16 1421 Index Nap. 982), Mistrz wymawiał oczernienie przed papieżem W. xięciu i uniewinniał się z zawartych z Rusią związków.
 Na prośbę Witolda, papież bullą swą (Index Nap. 1421 31 Maja N. 990), dał rozkaz arcybiskupowi rygskiemu i jego suffraganom w Inflantach i Prusiech, aby strzegli Zakon od rozpoczęcia najazdów na Żmudź i Litwę, a w państwach Witoldowych, nowo-ochrzczonych nie niepokoił (Romae 11 kalend. Jun. pap. an. IV).
 Zmudź więc została przywrócona znowu władzy biskupów właściwych, a wyłączona z pod juryzdykcji, jaką sobie nad nią Zakon przywłaszczał. Z drugiéj strony przybycie Focjusza do Litwy i przyjęcie jego, zwraca uwagę. Objeżdżał on już bez przeszkody kościoły litewsko-ruskie; był w Kijowie, Włodzimierzu, Wilnie, Borysowie i Haliczu. Nie wiadomo, śmierć czy oddalenie się Grzegorza Cemblaka, były powodem nowych i niebezowocowych starań ze strony Focjusza o utrzymanie się przy zwierzchnictwie nad Rusią litewską. Cemblak długo przebywał w Konstancji, zkąd nie wiadomo, gdzie się udał; a Focjusz z nieobecności jego umiał korzystać.
 Wyrok cesarski zawsze jeszcze był przedmiotem sporów. Przypadły drugi termin wypłaty, w którym Zakon uiścić się Polsce nie mógł, wywołał protestację króla Władysława, o niespełnienie, a zatém zupełne unieważnienie dekretu. Krzyżacy odwoływali się do tego, że sam król uznawał wyrok niesłusznym, a papież rozkazał zawiesić wypłaty. Zakon ciągle był w przykrém położeniu: zagrzmiały