Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/335

525

1422.

chowieństwo rzymsko-katolickie i Kościół powszechny. Zgorszeniu więc koniec potrzeba było położyć koniecznie. W tym celu zesłany na miejsce Antoni Zeno z Medjolanu, doktor praw, nuncjusz Apostolski któremu polecono przekonać się pilnie o charakterze sporu, i wezwać obie strony na sąd przed stolicę Apostolską.
 Poprawa wyroku Wrocławskiego nie była w smak cesarzowi; starał się przełożyć papieżowi, że król Polski i Witold żądali zbyt wiele, Żmudzi po morze, Sudawij i Jaćwieżskiéj ziemi dla Litwy i t. d.; że nie dopełniali co im nakazano, a do spełnienia przeciwną stronę zmuszają; że W. Mistrz skłania się do pokoju, a cała wina spada na Polaków i Litwę. Słowem starał się cesarz, aby wyroku jego nie odmieniano. Nastąpiły apellacje i protestacje, ogłoszenie nowego dekretu i zupełne odrzucenie jego, gdyż Krzyżacy nawet stawać nie chcieli do sprawy; sądzono więc bez informacij od nich, zaocznie.
 Król Władysław owdowiawszy znowu, jeszcze raz się ożenił, ale już w Litwie i z litewką: obrawszy sobie jedną z córek xięcia Andrzeja Olszańskiego, których było dwie Bazylissa i Sonka. Król młódszą wydaną mieć sobie życzył, ale Szymon Andrzejewicz przedstawił mu, że obyczajem było aby starszą wprzód wydawać. Téj Bazylissy starszéj, król nie życzył sobie, dla tego, jak piszą kroniki, że dla starca wydawała się zbyt silną i namiętną (miała wąs, co oznaczało moc ciała wielką). Wydano więc starszą za X. Jana Włodzimierzowicza Bielskiego, a drugą Sonkę król poślubił, mimo panów polskich, którzy swatali mu synowicę cesarską, Eufemję (Offkę). Sonka, która była wschodniego obrządku, chrzest łaciński w Nowogródku przyjęła; a Maciéj biskup Wileński po cichu ślub pobłogosławił, gdyż to małżeństwo już przeciwko wyraźnemu zakazowi stolicy