o zmianę niektórych warunków traktatu. Żądano napowrót Nieszawy i cła toruńskiego. Cesarz zastraszał znowu, donosząc o zamachach Litwy z Tatarami na Prussy; sam zaś zbliżył się znowu do króla chcąc wyjednać odwołanie Zygmunta Korybutta z Czech, co w Kaszawie umówioném zostało. Witold zgadzał się także na to. Przyobiecano Zygmuntowi Korybuttowi ziemię Dobrzyńską. Zaraz po zjeździe w Kaszawie zajęto trzy włości i Nieszawę, z połową ceł toruńskich. Krzyżacy nie opiérali się już temu widząc cesarza za królem: owszem żądali sami opieczętowania traktatu w Melna zawartego, które na zjeździe pod Wieloną dokonane zostało. Witold z W. Mistrzem rozstali się w najlepszych stosunkach i oświadczeniach przyjaźni.
Pisarze polscy łatwo i chętnie posądzający Witolda, od tego zjazdu z W. Mistrzem postrzegają zmianę w jego obejściu z Zakonem i wszelką do posług gotowość, ofiarowanie pośrednictwa u króla i t. d. Lecz Witold takim okazuje się zawsze: skoro raz na pokój i przymierze z Zakonem rachować może, nie tai się z przyjaźnią i usiłuje ją zachować, podtrzymując obejściem życzliwości i oznak szczérego sprzyjania pełném. Przypisywać skrytym podszeptom Zakonu i cesarza przeciwko Polsce, mniemaną zmianę Witolda, nic jeszcze nie dozwala.
Koronacja królowéj Zofij w Krakowie, którą cesarz, cesarzowa, król Duński zaszczycili swoją bytnością, a Korybutt w pięćset koni wyjeżdżał na spotkanie Zygmunta swego przeciwnika — nie zwabiła Witolda, który ani z cesarzem się widzieć, ani świadkiem być wesela nie pragnął.
