Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/361

351

1429.

reszcie koronację Witolda, to jest oderwanie go od Polski.
 Przy piérwszém zejściu się cesarza z królem Jagiełłą, luxemburczyk począł od wyrzutów, klęskę swoję w Bułgarij składając na króla, że mu posiłków obiecanych nie dostarczył. Lecz Jagiełło wcześnie przygotowany na odpowiedź, odrzekł, że pomocy nie przyrzekał, a jednak wojsko jakie mógł podesłał, i te czekało na cesarza u Dunaju pod Brajłowem, napróżno go wygłądając, gdyż bawił naówczas w Czechach.
 Po tych obustronnych wymówkach, cesarz niby urazę zawsze mając jeszcze do króla, uroczyście się z nim pojednał.
 Następnie usiłował Zygmunt zawrzeć przymierze z Polską i Litwą, prosząc o pomoc przeciwko hussytom w Czechach, i Turkom a Saracenom. W nagrodę zaś, zażalony od dawna na Wołochów za niedostarczenie posiłków do wojny tureckiéj, ofiarował podzielić się z królem i W. xięciem Wołoszczyzną; co już wprzód raz w r. 1412 wnoszone było. Polacy oparli się temu, i po naradzie z niemi, król odpowiedział:
 — Że Wołoszczyzny nietylko rozbiérać nie dozwoli, ale jéj bronić będzie jako przedmurza od Turka; — że z Turkami trwa jeszcze zawarte przymierze, którego się łamać nie godzi, a na kraj ciężką naprowadzać wojnę, chybaby wszyscy królowie i xiążęta chrześcijańscy ruszyli razem przeciwko niemu. Naówczas i Jagiełło wystąpić ofiarował się. Co się tycze hussytów, składano dowody, że im pomocy nie dawała Litwa ani Polska. Legat wniósł potém rzecz o zjednoczeniu Kościołów wschodniego z zachodnim, ale Witold i Jagiełło upatrując w tém przyczyny zamieszek na Rusi, nagle tak stanowczego kroku podjąć się nie smiejąc, sprawę tę na stronę odłożyli.