żaków, nie trudno było przewidzieć, że co było nieprzyjaźnego Litwie, wkrótce się przeciwko niéj połączy.
Zakon w oczekiwaniu posiłków i roztérek, które przewidywał, sam tymczasem z pomocą tylko zagranicznych gości działał przeciwko Litwie. W Listopadzie Marszałek Zakonu złożył był swoją dostojność, a po nim następujący nowy Werner Tettingen, szedł na czele Francuzów i innych gości, chorągwie Ś. Jerzego i X. Geldrji z Hollendrami i Francuzami, pociągnęły na Grodno, gdyż chodziło wielce o jego zdobycie, jako warowni dla osłony Krzyżackich grodków potrzebnéj, i stanowiska ważnego dla przyszłych wycieczek. Miasto i zamki silnie ludem osadzone, nie wiadomo dla czego, po trzydniowém tylko oblężeniu i upartym szturmie Krzyżaków poddały się. Wielka część załogi padła ofiarą mściwéj wściekłości Zakonu; trzy tysiące ludu dostały mu się w ręce, gród zniszczono, okolice opustoszone.
Witold sam dla coraz widoczniejszych zamachów braci Jagiełły, na odsiecz Grodnu przyjść nie mógł.
Po śmierci X. Juljanny Olgerdowéj, która w roku 1392 umrzéć miała, jedni piszą w Witebsku, inni w Kijowie; syn jéj Swidrygiełło opanował Witebsk, wysłanego przez Króla z ramienia jego Rządzcę Teodora Wiosnę kazawszy z murów zrzucić. Stolica podała mn w ręce Xięztwo. Witold na wieść tę, wezwawszy Skirgiełłę, pośpieszył przeciwko niemu. Poszli naprzód na Druck, gdzie przez Xiążąt przyjęci zostali z posłuszeństwem, zaopatrzeni w żyw-
