Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/126

 Tymczasem Berzda, komorę opatrzywszy, aby ich nie podsłuchał nikt, Dryję postawił przed sobą, sam w kącie na ławie siadł i, namyśliwszy się mówić począł.
 — Chcesz ty mieć łaskę u Leszka?
 — Pewnie!
 — Masz ty rozum?
 — Drobinkę.
 — Otóż ja tobie powiem, trutniu jakiś, że ci się szczęście trafia!
 Pomilczał trochę, bo wymowny nie był, i przychodziło mu ciężko dłuższą sprawę w słowa ująć tak, aby ogon nie był na przedzie, a głowa z tyłu.
 — Ty wiesz, albo nie wiesz, gdzie my z panem jeździliśmy — ciągnął dalej. — Kneziowi się chce za żonę dziewczyny od Ryżca.
 — E! Lublany! — rozśmiał się Dryja — a ktoby jej nie chciał!
 — A ty ją zkąd znasz? — spytał zdumiony Berzda.
 — Podpatrzyłem raz, gdy ze swemi dziewczętami płótno kładła na łące — rzekł Dryja — krasawica! Językiem klasnął; Berzda głową poruszył.
 — Pojechaliśmy do Ryżca — mówił — poszła, powiadają, na koło, na Babie Pole. Czekamy. Co-to długo prawić? Wieczorem przynieśli odzież jej ze stawiska, powiadając, że się utopiła!
 — A! — zakrzyknął Dryja — żal-że jej, żal!
 — Inni powiadają, nie prawda, nie utopiła się,