Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/136

ba jedna Rusa. Tej szukam, pytam, ot i znaleźć nie mogę.
 Rozśmiała się Dobrycha, czyniąc minę pogardliwą, bo zazdrosną była, że się tamtej lepiej wiodło.
 — Rusa, Rusa, poczęła — ona gdzie jej nie posiać wyrośnie, a kiedy kto jej szuka, to się pod ziemię chowa!
 Zbliżyła się o krok do siedzącego na ziemi Dryi i mówiła dalej:
 — Rusa w lesie, ot tam, wskazała ręką stronę, kędyś legowisko ma, a gdzie? didko wie tylko, co z nią trzyma. Niejeden za nią chodził. Widać ją, jak lasem idzie, idzie, na raz — ziemia się pod nią rozstąpiła — niéma!
 — A jakże ją ludzie wołają? — pytał Dryja.
 — Wołać jej darmo — mówiła Dobrycha — radzi się u niej, kto ją spotka; albo nadedrogą wyczeka. A wy darmo będziecie szukać wiatru w polu, i jak znajdziecie nie pomoże wam; rychlej jeszcze urok rzuci.... Komu ona kiedy pomogła!
 — Kędyż na nią czekać? — spytał Dryja.
 — Wszędzie dobrze, a i tu też — dodała baba. Ona po wodę często przychodzi, a psowa ją i po niej ze źródła czerpać źle.
 A no — jak wola wasza, chcecie licha napytać? co komu do tego?
 Rozgadała się stara dużo, język ją świerzbiał. — Posiedźcie tu dzień, dwa, to ją zobaczycie.