Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/154

 — Niech powie wprzódy, zbój niegodziwy: kto go posłał, gdzie ich więcej? Pewno nie sam!
 Uderzenie nogą ocuciło Dryję i budząc w nim złość bezsilną, razem życie obudziło.
 — Bij, a prędzej, wiedźmo przeklęta, począł głosem ochrypłym — bij — nie powiem nic. Szkoda, że mnie pies nie zagryzł, wolałbym od niego ginąć, niż z babskiej ręki!
 Podniósł głowę, mówiąc, i wpatrzył się w Lublanę.
 — Zabij ty — mruknął — zabij ty — przez litość!
 — Przez litość! — zawołała dziewczyna — a za co ja mam mieć litość dla ciebie, coś mnie chciał dać w ręce tego obrzydłego dziada!
 Dryja milcząco skrwawionemi oczyma popatrzał na nią.
 — Niech-że ginę jak licho moje i dola dadzą! a prędzej!
 Głos, którym to mówił, poruszył nareszcie dziewczynę; odstąpiła kroków parę.
 Rusa stała nad nim.
 — Juści go żywić ani wolno puścić nie można — odezwała się — jutro zbójów naprowadzi przez zemstę.... Albo mu ziela dam pić, aby na wieki zasnął, albo nożem po gardle.
 Głosowi starej, groźnemu, ile razy się odzywała, towarzyszyło psa warczenie. Lublana z jakąś ciekawością dziką wpatrywała się w leżącego, który