Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/174

 — Wszystka starszyzna tego chce — rzekł Przemko Biały.
 — Mnie tylko dziw, zkąd się to tak nagle narodziło — przerwał Czapla. Mało temu dni było wszystkim dobrze, nikt nie bolał. Razem zerwali się najspokojniejsi i — huź!
 — Prawda — rzekł Bohobór powoli — ślepi byliśmy długo, a wstyd i srom powiedzieć kto nam oczy otworzył.
 Czapla spojrzał — któż? — spytał.
 Starzy zawahali się z odpowiedzią.
 — Co dobrego przychodzi do człowieka, to od Białego Boga, od mocnego Boha, co go jedni Perunem, drudzy Prowem, a inni różnemi imionami zowią, odezwał się Bohobór. Człowiek posłyszy głos; przemówi ziemia; zagada drzewo, zarży koń, zaszumi mu strumień słowem Bożem, że je zrozumie. Za głosem tem musi iść, choćby mu je wróg rzekł. Czuje, że to Boże słowo.
 Czapla głową trząsł.
 — Któż je przyniósł? — zapytał znowu.
 Wtem Wiła z ławy wstał.
 — No — co — dziewka! — rzekł głośno — dziewka!
 Gospodarz w tył się rzucił.
 — Żarty ze mnie stroicie! — krzyknął — albo wy starzy wszyscy, pozbyliście głowy. Dziewka!
 — Dziewka! tak! — potwierdził Bohobór.
 — Kto? jaka? — badał Czapla.