Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/195

myśl przyszedł, który jak w wodę wpadł, a pocichu mówiono, że do Lublany też przystał, strwożył się, żeby mu nie kazano kogo posyłać na zwiady, aby i ten nie zginął a nie zdradził.
 — Posłać do Ryżcowej zagrody! — zawołał Leszek.
 Berzda musiał języka rozwiązać. Ręce rozstawił szeroko, głowę spuścił, ramiona podniósł.
 — Miłościwy panie — kogo posłać! zdrajcy są, a to czarownica!
 — Jedź ty sam! — zawyrokował kneź.
 Rozkaz pański był słowem świętem, przeciw któremu nic się nie godziło rzec: Berzda przyjął go jak kamień, któryby mu upadł na głowę.
 — Jedź sam i wracaj wnet!
 — Kneziu panie! Każesz! w ogień i wodę! — jęknął Berzda — ale jak mnie was tu porzucić! Kto pościele na noc, kto popilnuje u stołu wieczorem? — Pojadę — a wprzódy, wprzódy-by spróbować jeszcze innego.
 Kneź głową potwierdził.
 Wyszedł zaufaniem zaszczycony pierwszy sługa w przedsienie, siadł i płakać mu się chciało — kogo posłać miał!
 Przesądny, jak wszyscy wówczas byli, więcej na los niż na rozum rachował. Siadł i powiedział sobie:
 — Poślę pierwszego, co wyjdzie zza węgła!