Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/197

wał, a los miał Berzda w poszanowaniu, wiedząc, że był daleko rozumniejszym od niego.
 Co było robić! Postanowił próbować. Lecz, że w podsieniach i wobec wszystkich wdać się w rozmowę z Czombrem nie było sposobu, dał mu znak, aby za nim szedł do szopy.
 Czomber miał w ręku widły i miotłę; wziął je na ramię i posłuszny poszedł za panem. W szopie, szczęściem, nie było nikogo oprócz koni.
 — Czomber — odezwał się Berzda — szczęście się tobie trafia!
 Chłop, który miał głowę spuszczoną, wzniósł ją zwolna, popatrzał i w tej chwili na ziemi ujrzawszy śmiecie, począł je zamiatać.
 — Czomber — słuchaj — wiesz, gdzie jest Ryżcowa zagroda?
 Uśmiechnął się parobek, i palcem na własne piersi wskazując, począł, przymrużając jedno oko:
 — Ten wiedział, a tamten zapomniał. Co z głupim robić!
 Rozumny Berzda, nie miał zwyczaju słów, które mu były ciemne, rozbierać; przeskakiwał je i szedł dalej.
 — Znalazłbyś zagrodę Ryżcową?
 — Ten-by znalazł, gdyby tamten pozwolił, — rzekł, ruszając ramionami.
 — Tamtego nie słuchaj — dodał urzędnik pański — słuchaj mnie, rzuć miotłę, weź sakwę, chleb,