Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/45

szczonej jej twarzy drgało coś jak wspomnienie tych lat młodych, gdy i ona tak wiosną do śpiewu i śmiechu siedziała.
 — E! wy! wy! psotnice! — poczęła! — Żytko takie czarne, dole takie marne, a u was na wargach ino śmiechy!
 Alić, może tak dobrze, abyście się choć w wiankach pośmiały, bo pod namitką łzy są.... Odwróciła głowę ku Lublanie.
 — A wam co, kneziowa moja — dodała — że wy i tu markotnie siedzicie?
 — Nie zwijcież mnie kneziową, gdy chcecie, bym była wesołą — zawołała Lublana.
 — A jak was mam zwać? — spytała stara.
 Mucha śmiejąc się — przerwała.
 — Gdy Leszkową nie chce być, to ją zwijcie choć Mirkową; może się rozśmieje?
 Nie rozśmiała się Lublana, ale wszystkie dziewczęta poszły w śmiech.
 Rusa ustami poruszała, jakby coś mówić chciała.
 — Właśnie od Mirkowych pól idę — rzekła, wpatrując się w Ryżcównę. Chodziłam do zdrojowiska, co na jego ziemi płynie, po żywiącą wodę dla chorej Płatwowej. Ot, i tak się dziwnie złożyło: Mirek siedział u zdroju ze starym Czaplą; widziałam go, mówiłam z nim.
 Wszystkie dziewczęta, pożerając ją ciekawemi