Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/49

 — Gwałtem mnie nie weźmie pono nikt — rzekła. — Biorą-ć inne, ja się nie dam. W dziewiczy wieczór, z obciętemi kosami-bym z dzieży wstała i w las uciekła.
 — A w lesie cobyś robiła? — spytała Rusa.
 — Żyłabym w gąszczy jak inne stworzenia! — dodała Lublana.
 Jakbym na chatę Rusej napadła gdzie w ostępie, i ta-by mnie nie wygnała.
 — A nie! nie — odpowiedziała baba, tylko, że Rusa chaty nie ma.
 — Gdzież Rusa siedzi, gdy jej po świecie nie widać?
 Baba się rozśmiała.
 — Rusa! Od ogniska do ogniska się włóczy, a gdy nogi zabolą, w dziupli siedzi, w starym dębie na Zabojowem uroczysku.
 — Siedziałoby nas dwie! — odezwała się, patrząc na nią Lublana.
 — Kto wie? i dwie-by się może w ten spruchniały pień zmieściły, gdyby go poprosić! Mój dąb jak chata: kto w nim gospodarzył przedemną, nie wiem; teraz ja w nim sama. Tylko bieda, że do niego trzeba się do góry drapać, nim się do głębi spuści. I w izbicy u mnie ciemno, bo jedno okno w górze nad głową, i to małe, a gdy słota to je trzeba zakryć, aby na posłanie nie ciekło.
 Śmiała się, mówiąc.