Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/69

 — Cóż myślisz? — odpowiedziała pytaniem drugiem. — Chcesz się, czy nie, wyzwolić tem?
 — Matuniu! chcę — zawołała Lublana — chcę — ale co zrobię ja z sobą?
 Rusa jej coś na ucho poszeptała i dziewczę się uspokoiło trochę.
 Wnet też rozdziewać się poczęła, choć nie bez trwogi.
 — Matusiu moja — odezwała się szeptem cichym — ludzie mówią: kto ze śmiercią żarty stroi, tego ona ima...
 Rusa ręką poruszyła.
 — Na to się znajdzie sposób! — mruknęła — nie bój się.
 Po chwili skrzypnęły drzwi szopy, i stara wyszła, niosąc węzełek pod pachą, a Lublana poszła się położyć na siano. Łysek u nóg siadł na straży.
 Nazajutrz do dnia, gdy kneziowi ranną strawę dawali i siedział nad misą ponury, wbiegły do izby dziewki z krzykiem wielkim a zawodzeniem, niosąc w rękach odzież Lublany, którą, idąc prać, nad stawiskiem znalazły. Leżało tam wszystko u brzega, nawet ulubione bursztyny i kolce, które ojciec niedawno jej kupił w Kołobrzegu.
 Ryżec, ujrzawszy suknie, ręce załamał. Krzyk w chacie powstał niezmierny.
 Namarszczył się kneź nad misą siedzący, i Ber-