Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/82

 — Lada baba ci to powie — zawołał — jeździłeś za dziewką, a powracasz z niczem.
 — Bo się utopiła — wtrącił Leszek.
 — Nie utopiła się — zawołał Znosek — nie, ale ty jej mieć nie będziesz; choćbyś ją dostał....
 — Nie utopiła się! — zaryczał kneź gniewnie Nie?
 — Żywa będzie — powtórzył Znosek — lecz nie dla ciebie.
 — Jak? — podchwycił Leszek — ludzi, choćby tysiąc, poszlę w pogoń, zpod ziemi ją dobędę! Muszę ją mieć.
 — Będziesz ją miał: nie dostaniesz jej — odezwał się Znosek.
 Dwuznaczne słowa rozgniewały nawykłego do posłuszeństwa Leszka, który, zapomniawszy się, pogroził pięścią.
 — Jakto może być? — krzyknął.
 — Zobaczysz! — rzekł powoli Znosek — twoje oczy tego dojrzeć nie mogą, co moje, ani ty zrozumiesz to, co ja wiem.
 — Mów, bo cię na gałęzi tej oto powiesić każę — zawołał, coraz się bardziej unosząc kneź.
 — Jeszcze te konopie nie wyrosły, i na to łyko nie posiano, na których ja wisieć będę — rzekł Znosek obojętnie.
 Berzda i czeladź dalej stojąca truchlała, słuchając tej kłótni, a że Znoska głos się rozlegał, koza