Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 2.djvu/123

 Jeszcze to Mirkowi uchodziło, co Leszkowi nie przystało.
 Kneź żonę musi mieć, a choćby obyczajem starym i dwie i trzy, dopiero ludzie będą spokojni. Na nieżonatego z obawą każdy patrzy, aby, jak to się nieraz trafiało, nie porwał mu młodej żony albo dziewki.
 Od wczorajszego dnia mi rają dla ciebie różne, krasawice i młodziusieńkie, co je matka ledwie na gniazdku wychuchała.
 Każdy-by ci teściem rad być i razem ucho mieć.
 Mirek oczy spuścił.
 — Czaplo miły, rzekł — nie może to być; jeszcze mnie ten upiór za serce trzyma; nie zapomniałem Lublany.
 Znak to, że ona się jeszcze biedna kędyś po świecie tuła.
 Oburzył się stary.
 — A? toćby Czerniak dobrze zrobił, żeby jej serce osikowym przebił kołem, aby się raz wasza męka skończyła...
 Pobladł Mirek.
 — Nie mówcie tego! nie mówcie! — zawołał. Wolę sam cierpieć, niżby się jej co stać miało, choć upiorem przeznaczono być nieszczęśliwej!
 — Gdybyście kneziem od wczora nie byli, przerwał zagniewany Czapla, rzekłbym wam, że nie-