Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 2.djvu/138

 Ja przez lasy na koniec świata nie widzę. — Czego ty chcesz ode mnie?
 Zobaczę ją, to poczuję!
 I rzucił się do lepianki razem z kozą, drzwi zamykając za sobą.
 Poszła Rusa spokojnie.
 Drugiego dnia była na swem uroczysku u dębu. Lublana leżała na ziemi blada; postrzegłszy ja, podniosła głowę.
 — Kneź zdrów? spytała.
 — Nie byłam na gródku — odparła krótko.
 — A! ty niemiłosierna — poczęła Lublana — już w tobie serce na kość wyschło!!
 Rusa siadła przy niej i pogładziła ją po głowie.
 — Jutro — rzekła wesoło — musimy ztąd do Znoska.
 — Poco?
 — Ty nie jesteś upiorem — dodała Rusa — nie! Tyś nie umarłą była, ale uśpioną po zielu, którem ci dała. Krwi nie pijesz, żyć będziesz...
 Słysząc te wyrazy, chwyciła się oburącz za skronie dziewczyna i porwała z posłania.
 — Stara! coś ty powiedziała — krzyknęła — ty mnie uczynisz szaloną!
 I zakryła rękami oczy.
 — Będziesz żyła! — śmiejąc się dodała Rusa... — hej! hej! a jeśli go nie ożenili, knehinią cię zrobi!
 Z krzykiem Lublana przypadła do starej, rzuca-