Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 2.djvu/139

jąc się jej na szyję, potem pod nogi, które ściskać zaczęła i płakać.
 — Żyć! żyć! — poczęła wołać — a! ja chcę żyć i do życia powrócić! zobaczyć go!
 Wtem przerwała sobie.
 — Coś mówiła, że go żenić mieli!
 — Na gwałt mu żony swatają — zawołała stara — naglą nań.
 Lublana brwi zmarszczyła.
 — Nie może to być! — krzyknęła — bo jeśli mu żonę dadzą, ja pójdę i zabiję ją — siebie, jego. Żyć mam, to z nim, a bez niego — ja nie chcę.
 Poczęła biegać jak szalona, to śmiejąc się, to płacząc, to przypadając do starej, to odskakując. Lice jej blade odmłodniało, pokraśniało.
 — Poco jutra czekać — wołała, dziś, zaraz do starego!
 Ja czuję, że żyję — niech on powie ludziom, żem żywa, aby mi serca kołem osikowym nie przebili.
 Chwyciła Rusę za suknię.
 — Słuchaj — poczęła — siwy nas dwie uniesie. — Zawołam siwego: w noc jedźmy. Snu dziś dla mnie nie będzie.
 Baba potrząsała głową.
 — A! szalona ty! szalona — odezwała się, wczoraj konałaś, a dziś się ci już chce życia, tak, że do jutra czekać ci trudno.