Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 2.djvu/145

ci było na rodzonego brata czyhać całe życie chcesz jeszcze córkę jego zgładzić!
 — Niechaj upiorem nie chodzi po świecie! — krzyknął Czerniak.
 — Żeby ona upiorem była — zawołała Rusa, podnosząc głowę śmiało, dawno-by twoją pierwszą krew wypiła.
 Rozśmiała się, Czerniak z gniewu kipiał.
 — Gdzie ona jest? gdzie? — zawołał — rzucając się na koniu.
 Znosek śmiejąc się, spojrzał ku wyjściu z wąwozu, ale wejrzeniem tem nie obałamucił Czerniaka który się z miejsca nie ruszył.
 Ludzie jego otaczali wąwóz i oba wyjścia, wiedział więc, że się tamtędy wymknąć nie mogła.
 Rusa, nieuląkłszy się bynajmniej pogróżek, nie próbowała nawet uchodzić, ni się uchylić od nacierającego na nią Czerniaka, a koń jego, ile razy go pan chciał bliżej napędzić, chrapał, cofał się i na tylnych nogach dęba stawał.
 Wciąż oczami biegając po wąwozie, Czerniak zwrócił się do Znoska.
 — Gdzie ona jest? — zakrzyknął groźno.
 — A cóż? Upiorzyca! — zaśmiał się stary. — Latawica! w powietrze furknęła.
 I podniósł głowę do góry. Czerniak szyderstwo w tem poznał.