Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 2.djvu/165

nie siadać z czeladzią pospołu. On pan, a my jego sługi!
 — A gdzież pan jest?
 Dobrycha głową wykręcała dziwnie i usta krzywiła.
 — Któż go wie? albo to on na jednej siada gałęzi i jedno gniazdo ma? — odezwała się. Ta to pan: kędy spojrzy, ziemia jego; co zamyśli, to się stanie!
 Rusa przyznała się przed przyjaciółką, jak on Lublanę ocalił, opowiedziała jej, w jaki sposób się to stało, i że dla niepokoju o dziewczynę nie wie co począć z sobą.
 — Kiedy ona takiego ojca a pana ma, co się jej stać może? — odparła Dobrycha. Śpij o nią spokojna.
 Tak się baby rozeszły, choć Rusa nie mogła wyjść z trwogi o Lublanę.
 Więcej jeszcze niż ona niepokoił się i niecierpliwił Mirek; wiedział, że już upiorem nie była, więc chciał ją mieć koniecznie. Wszyscy mu pomagać byli radzi; rozbiegli się gońce najsprawniejsi po okolicy, pytając od chaty do chaty, chodząc po zagrodach, łapiąc po drogach ludzi badając gęślarzy i wróżbitów; a nikt nic im powiedzieć nie umiał o niej.
 Czapla, zmęczony tem, bąkał, że istotnie upiorem być musiała i przepadła marnie.
 Dni tak na zwiadach daremnych upłynęło nie-