Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 2.djvu/179

od wąwozu, w którym niegdy siedział Ludek brodaty.
 Pusto było w koło, drogą tylko wlókł się starowina siwy z gęślą na plecach, mrucząc coś sobie pod nosem, ni-to pieśń, ni-to bajdę.
 — Zdrów bywaj, stary — odezwał się Mirek — a nie wiecie co się z tym stało, który tu żył?
 Wskazał na debrę.
 Gęślarz popatrzył i głową pokazał, że milczeć musi.
 — Gdzie bocianiem gniazdem trzęsą, a kamieniami w nie ciskają, tam on nie siedzi — szepnął cicho, i, zapatrzywszy się na Mirka, stanął.
 Poznał w nim knezia; dziwił się, że tak jechał sam, bez czeladzi, bez dworu. Przystąpił doń, oczom niewierząc.
 — Kneziu mój biały! — zawołał — stary nasz ojciec żyw — lepiej mu tam, gdzie jest, niż tu, gdzie był. — A wam-że co, knezieczku? co? co to was tak samego rzucili wasi??
 — Nie mnie rzucili oni, ale ja ich! — odezwał się Mirek.
 — Dlaczego? — to mnie wiedzieć.
 — Jeśli wróżbitą jesteś, to mi wróż, co mnie czeka: czy lepszy los czy cięższa dola?
 Stary w oczy mu patrzeć zaczął.
 — Jedźcie, panoczku — rzekł — starą drogą, ani