Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 2.djvu/18

 — Berzda! — rzekł — ta stara wiedźma, piasek na mnie miotała i urok jakiś rzuciła, czuję, że mi źle koło serca.
 Milczał zausznik.
 — Czy ona zabita czy umarła?
 — Kto? — spytał Berzda.
 — Lublana — odparł kneź — ojca ja sam w łeb gruchnąłem i zwalił się odrazu — ale ona?
 — Od strzał padali ludzie — rzekł Berzda.
 — Nie było krwi na trupie.
 — Czasem śmierć tak przychodzi — dodał sługa — szkoda dziewki! hoża była.
 — Nąjkraśniejsza ze wszystkich — westchnął kneź — ale wiedźma też i zła okrutnie.
 — O! o! — potwierdził Berzda — wiedźma, jakiej drugiej niéma i nie było; ludzie za nią szli jak psy na zawołanie.
 I namyśliwszy się, dodał: — Dobrze, że umarła, bo-byście, miłość wasza wzięli ją, a z nią — nieszczęście wielkie.
 — Teraz — rzekł, zwracając rozmowę, Leszek, któremu ochota do gadania wróciła — teraz po dworrach, po osadach, po zagrodach, na ziemian! W dyby ich, w niewolę! Jeden nie zostanie wolny i cały!
 Rozstawionemi rękami, schyloną głową, sługa potwierdził, lecz zwykły uśmiech, który się zja-