Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 2.djvu/60

nieprzyjaźni sobie. Jeden i drugi zwalniać począł kroku, nie radzi będąc zetknąć się z sobą. Z lasu wybiegli żywo, bo się może wyprzedzić spodziewali, potem jechali stępią, aż nieopodal od gródka, stanęli obaj. Patrzali się, mierząc siebie oczyma.
 — Przemku — odezwał się Leszek — tyś młody, coś się to tak zerwał na cudzą puściznę? Pilno ci.
 — Pewnie — zawołał drugi, dlatego, żem młody właśnie i że siłę w sobie czuję, bym panował.
 — Ta ziemia ci nie przypada, jam bliższy — rzekł Leszek.
 — Komu ona przypadnie jeszcze, niewiadomo — rozśmiał się Przemko — ja jej chcę i trudu nie pożałuję.
 — Ja też! — pośpieszył Leszek.
 — Pójdziemy na siebie i rozprawimy się kto silniejszy.
 — Pójdziemy.
 Stali, mierząc się oczyma.
 — Zechcą-li oni nas obu? — zapytał Leszek.
 — Ja pytać nie myślę — odparł Przemko.
 — Jednego się pozbyli — kto wie co drugiego czeka? — mruknął Leszek. We dwu bylibyśmy silniejsi.
 — A no, w dwu rozdzielić się potrzeba mówił Przemko.
 — Dzielić się jest czem — dodał Leszek — czemuby nie?