Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennica na tronie.djvu/17

były nieuleczonym smutkiem i goryczą. Patrząc na Marję, wzrok jego mówić się zdawał z politowaniem:
 — Jakiż ją biedną los czeka?!...
 Król, który miał rozpocząć opowiadanie, spojrzał na zbliżającego się Borowskiego i łatwo odgadł, że przyszedł mu o czemś oznajmić.
 — Cóż ty mi przynosisz? — spytał wesoło, zwracając się ku niemu. — Z twarzy ci czytam, żeś nie przyszedł z próżnemi rękami.
 Zagadnięty skłonił głowę.
 — Mała rzecz, — rzekł — ale przysłowie powiada: gdzie ryb niema i rak ryba.
 — Ty zawsze ze swemi przysłowiami — uśmiechnął się Leszczyński. — Mów więc, jakiegoś nam przyniósł raka?
 — Krótko a węzłowato mówiąc, n. panie, — dodał marszałek — mamy gościa. Syn starego Włodka do nas przywędrował.
 — Co? syn Włodka? poczciwego mojego Włodka? — przerwał król zdumiony.
 Królewna odwróciła się, klaskając w dłonie.
 — Co? Gabryś? Pamiętam go chłopakiem mojego wieku. Ale skądże się on tu wziął?
 — Jeszczem się nie miał czasu z nim rozmówić szerzej — odparł Borowski. — To mi tylko oświadczył, że mu się stęskniło za panem i że na służby gotów.
 Król poruszył głową.
 — Osobliwszy człek, który z dobrej woli ofiaruje się służyć biedzie — odezwał się.
 Wszyscy milczeli. Leszczyński zadumał się nieco.
 — Przyjmijże go dobrze, mój Borosiu — rzekł do wyczekującego marszałka. — Służby ja nie potrzebuję, ale serce umiem cenić. Niech sobie dziś spocznie, a jutro — jutro król mu da posłuchanie.
 Śmiejąc się, wymówił te słowa.
 — Jutro? dlaczegóż nie dziś? — wtrąciła królewna. — Wszak to stary sługa, choć młody człowiek. Jeżeli ma ochotę i siły po temu — bo może drogą znużony — królby mu i dziś nie bronił wejść „na pokoje“.