Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/18

 Księżna więcej niż się godziło zaniepokojona tem była... Oczy jej błyskały, usta się wykrzywiały, czoło pomarszczyło.
 — Ale Jadziu najdroższa, szepnęła nieśmiało — z tobą nie można doprawdy pomówić nawet... a ja, jabym tak chciała, tak potrzebowała...
 Księżniczka jakby nagle męztwo i siła w nią nadzwyczajna wstąpiła, wyprostowała się dumnie i odezwała się głosem podniesionym:
 — Niechże mama mówi — proszę, bardzo proszę — bo i ja potrzebuję też tej rozmowy.
 Spojrzały na siebie, księżna ją chciała pocałować, córka z lekka odtrąciła ją, powtarzając:
 — Więc mówmy, mówmy!
 Chwili namysłu potrzebowała matka, nim drżącym głosem się odezwała:
 — Jeżeli cię to ma draźnić...
 — Ja już jestem podraźniona.
 — Czem?
 Jadwiga milczała, zacisnąwszy usta.
 — Czem?
 Nie było odpowiedzi.
 — Moja najdroższa — moja najsłodsza, jedyna ty moja, poczęła księżna, ręce załamując... Nie gniewa się, nie irrytuj, błagam cię. Cóżem ja powiedziała tak strasznego? Poskarżyłam się na tego... Celestyna — nie bierz mi za złe, jestem matką... lękam się go... ty...
 — Cóż! ja? co? głośno przerwała księżniczka.
 — Wiesz, nieśmiało zniżając głos, szepnęła matka — mogłabym cię posądzić doprawdy o rzecz poczwarną... Cóż cię ten jakiś pan Celestyn tak obchodzi?