Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/21

 Wyszedłszy z pałacyku, pan Celestyn, gdy za bramę się dostał i znalazł w ulicy, stał długo zbierając myśli, jakby nie wiedział co począć.
 Co kilka postąpił kroków, zatrzymał się i dumał znowu. Widocznie nierad był z siebie, znać to było z ruchów wszystkich...
 Przechodnie potrącali go, nie zważał... Wreszcie szybko idący naprzeciw mężczyzna otarłszy się prawie o niego, już miał pominąć, gdy rozpoznawszy o mroku Celestyna, pochwycił go za rękę.
 — Dobry wieczór! a! to ty!
 Celestyn, jakby się dopiero obudził, szepnął:
 — Dobry wieczór...
 — Idziesz, dokąd? dawnośmy się nie widzieli, począł głos wesoły... Czy powracasz na Pragę do ojca, czy nocujesz w mieście?
 Pytającego uderzyło milczenie posępne pana Celestyna. Wziął go pod rękę.
 — Co ci jest? znajduję cię w jakiemś niezwyczajnem usposobieniu?
 — W istocie — przebąknął zapytany — a nigdy może pożądańszem mi nie było spotkanie z tobą. Jesteśmy przyjaciołmi od szkolnej ławy i nie nazwiskiem tylko...
 Tu przerwał i odetchnął mocno.
 — Tak, dodał, znajduję się w położeniu dziwnem. Wiele sobie na świecie dotąd jakoś radzić umiałem... a dziś, doprawdy, czuję potrzebę poradzenia się...