Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/304

 — Ale ja zdrów jestem! odparł Celestyn.
 — Ale waćpan wyglądasz jak trup! przerwała księżna. Zobaczże się w zwierciadle. Jadzia — pan wiesz...
 Celestyn zmieszany podniósł się z krzesła, chciał ją ująć za rękę, cofnęła się żywo.
 — Proszę mnie nie dotykać! zawołała...
 — Cóż mam zrobić z sobą? odezwał się tonem litość obudzającym.
 Głos ten, postawa nieszczęśliwego zdały się wreszcie panią Jadwigę zawstydzać, że się tak okazała okrutną.
 Nim się zebrała na odpowiedź, matka poczęła żywo:
 — Najlepiej waćpan zrobisz, gdy pójdziesz do łóżka i poszlesz po Landlera...
 — Ja się nie czuję chorym! powtórzył Celestyn. Droga może tylko zmęczyła; śpieszyłem tak, aby Jadzię zobaczyć.
 Żona ruszyła ramionami.
 — Czułości wcale nie w miejscu — odezwała się stara księżna; — najprzód potrzeba o tem myśleć, aby być do człowieka podobnym...
 Jadwiga przyszła nieco do siebie i łagodniejszym głosem dodała:
 — Potrzeba abyś się położył! Pisałeś, że jesteś zdrów, ale ten wiejski doktor nie umiał leczyć... Wyglądasz okropnie... w istocie, zastraszyłam się.
 — Jadziu! wyjąknął Celestyn jakby błagając litości.
 Księżna porwała za dzwonek i gwałtownie zaczęła nim poruszać.