Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/311

 Celestyn milczał, nie chcąc się przyznać, że mu stan jego funduszów myśleć o tem nie pozwalał.
 Milczenie trwało czas jakiś, aż Kormanowski począł:
 — Ja się tak źle nie czuje — trochę wypoczynku znajdę i tu... posiedzę parę dni w domu, a potem interesa zapewne zmuszą na wieś... Są obowiązki.
 — Ale najpierwszy ze wszystkich, abyś pan zdrowie ratował, rzekł Landler. Nie ma się czego obawiać zbytnio — jednakże i zaniedbywać nie godzi. Pan potrzebujesz nieodzownie pilnej opieki i kuracyi. Dla jego zdrowia życzyłbym gdzieś wyjechać.
 — Żona moja — przerwał Celestyn...
 — Z żoną się trzeba rozstać na czas jakiś, dodał Landler, — pan ją kochasz, będziesz miał nieustanne powody niepokojenia się, poruszania... Ona jest wrażliwa.. Nie! nie! pan tu pozostać nie możesz...
 Jakiś czas Celestyn nie odpowiadał, zapatrzył się w okno, zadumał, potem zwrócił się do Landlera z uśmiechem:
 — Doktorze — widziałeś księżnę Eufrezyę?
 Doktor nie zaprzeczał.
 — Mówiła ci, że się chce mnie pozbyć przez troskliwość dla córki?
 Zmieszał się Landler, lecz tak postawiona kwestya ułatwiała mu wnijścia in mediae res.
 — No — tak! rzekł — gadajmy otwarcie.
 — Proszę! zawołał Celestyn.
 — Księżna jest niespokojna o córkę, na której widok pański miał uczynić wrażenie bardzo... przykre....