Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/361

 — Do usług W. Ks. Mości — u nas nie ma nic nowego, odparł z ciężkością głosu dobywając stary, bo mu jakoś w gardle zaschło.
 — Księżna pani właśnie przybyła — dodał rzucając wejrzenie bojaźliwe.
 — A, wiem — rzekł książę, wiem, że jest, ale nim się z nią zobaczę, chciałem pomówić z waćpanem.
 Skłonił się rządca i odchrząknął, przygotowując się do rozmowy. Z pod oka przyglądali się sobie wzajemnie jak zapaśnicy, którzy się z sobą zmierzyć przygotowują.
 Książę postąpił krok na przód.
 — Dochodzą mnie wiadomości, począł, że interesa wasze coś podobno wcale nieszczególnie stoją. Gospodarowaliście z księżną tak dobrze, że Zbyszew zaszargany okrutnie i niewiele pono na nim zostało księżnie? hę? hę?
 Podroba się skurczył.
 — Ja, rzekł sucho, spełniałem rozkazy W. Ks. Mości; wiadomo, że odemnie rady ani więcej nic nie żądano oprócz — pieniędzy i pieniędzy. Musiałem dawać.
 — No — i o sobie nie zapominając — rozśmiał się ks. Eustachy.
 Stary mocno się zaczerwienił.
 — Są przecię rachunki — odparł, można się przekonać. Nie mam nic na sumieniu.
 — A! rachunki! mój panie Podrobo — rachunki! śmiał się książę, wiadomo jak się one piszą... A kto w nie wglądał?
 Podroba chciał się odciąć trochę i pokornie mruknął: