Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/434

 — Powiedzą, że dwie litościwe baby, przerwała konsyliarzowa, pielęgnują kalekę, a zresztą niech sobie mówią co chcą.
 — Niepodobieństwo! — zawołał Celestyn — mówić nawet o tem nie można.
 Doktorowa ruszyła ramionami.
 — Jeżeli pan myślisz, że się w ten sposób od nas uwolnisz, to się bardzo mylisz. Będziemy na strych przychodziły — nam tu nudno, znajomych nie mamy, musisz nas bawić.
 Celestyn bełkotał coś niewyraźnie poruszony i skłopotany.
 — Mój mąż, dodała konsyliarzowa, jakby się dowiedział, żem ja tu siedząc pana nie odwiedzała — śmiertelnieby się gniewał na mnie; a co się tycze Zastawskiego, ten także zalecał, aby żona przy wodach starała się rozerwać, i doskonale wie, że my tu pana znajdziemy, — a przyjaźń Milki dla pana nie jest mu tajemnicą. Cóż w tem złego?
 Zastawska dziwne te wyznania swej przyjaciółki śmieszkiem smutnym potwierdzała.
 — Jeżeli pan nie zechcesz się sprowadzić ze strychu — rzekła, — to my na ten strych chodzić będziemy musiały. To nie pomoże...
 — A ja za każdym razem wstydzić się będę musiał nieładu, jaki tu panuje.
 — Nie — nie — przerwała doktorowa, — bo ja tu ład zaprowadzę... nic nie pomoże, to kobieca rzecz...
 — Ależ pani!
 — Nic nie pomoże — odparła przyjaciółka. Zacznę rewizyę od bielizny, bo przysięgam, że musi być w najokropniejszym stanie.