Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/450

 — Ja nic nie wiem o tem — rzekł obojętnie. Książę Eustachy, choć mam szczęście być z nim dobrze i służę mu — niechętnie się zwierza...
 Prawdą jest, że ewentualnie mówił mi, iż mógłby w danym razie swe posiadłości wyprzedać dla jakichś widoków korzystniejszego nabycia...
 Na wzmiankę o korzystnem nabyciu, hrabia Tymoleon poruszył się mocno.
 — Gdzież to? co?
 — Z tego mi się nie spowiadał, odparł mecenas.
 — Ale przecież, panie Szaber, począł hrabia, gdyby istotnie miał zamiar sprzedaży, bez porady pańskiej się nie obejdzie. Reflektujże go, iż powinien dobra komuś z nas zaofiarować do kupienia, aby nie wychodziły z familii.
 Maks się skłonił.
 — Pewnie, że mu tę uwagę uczynię, jest to poniekąd obowiązek.
 — Ale — niezawodnie obowiązek! z wielką stanowczością rzekł Tymoleon.
 — Ja osobiście — dołożył, — byłbym panu wdzięczen — bo... nie jestem bez kapitałów, dóbr szukam, a wolałbym rodowe...
 Wszczęła się rozmowa o księciu Eustachym.
 — To dla mnie jest mało zrozumiały człowiek — odezwał się hrabia. Najprzód był utracyuszem szalonym, teraz...
 — Panie hrabio! to niepospolity człowiek! zawołał Maks, — nie umiano go cenić. Dziś dojrzały, wytrawny, ho! ho! zajdzie daleko.