Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/451

 — Ale niestety! też z żoną nie szedł znowu tak daleko — mówił hrabia... To go stawi w pozycyi fałszywej. Raz potrzeba zrobić jakiś koniec.
 — Z temi paniami? zapytał Maks śmiejąc się. Ja mogę panu hrabiemu ręczyć, że z naszej strony uczyniliśmy wszystko, co tylko było możliwe dla pojednania małżeństwa. Księżna matka byłaby może przystała na zgodę, ale żona ani chce słuchać.
 — Nie umiał się z nią obchodzić — dodał Tymoleon, — kobieta trochę ekscentryczna, ale... głowę ma.
 — A! ma! z przeproszeniem hrabiego, ma, ale wywróconą! zawołał mecenas.
 Oba się śmiać zaczęli. Hrabia wstał i wyszedł, nie dowiedziawszy się wiele.
 Tegoż dnia senator spotkał się w ulicy z ks. Eustachym i powóz zatrzymać kazał, dając mu znak, aby się zbliżył.
 — Cożeś to książę niełaskaw na mnie? ani zajrzysz!
 — Bo u pana senatora potrzeba antyszambrować! odparł wesoło książę — a ja jestem bnrdzo zajęty.
 — Czem u licha?
 — Jak to, czem? nie ma człowieka w świecie pracowitszego nademnie. Kłócę się z żoną, z jej matką, poluję, konie przyspasabiam na wyścigi.
 — No — i ludzie mówią, że stanąwszy ledwie na nogach, dobra wyprzedajesz...?
 — Ja? rozśmiał się książę, z pewnem zakłopotaniem. Ja? dotąd nie myślałem o tem; ale gdyby mi dobrze zapłacono! czemu nie?
 — A dalej co?
 — Inne kupiłbym tanio — rzekł książę.