Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/467

 Załamały się jej ręce wychudłe, zwisła głowa, płakać zaczęła.
 — Jest ratunek, proszę księżny, zbierając się na odwagę rzekła sługa. Jak Boga kocham, jest ratunek, ale — ja nie śmiem mówić, a księżna go użyć nie zechce.
 Jadwiga oczy podniosła.
 — Gdzie? jaki?
 — Jest — powtórzyła Klara — ale ja już nie mam odwagi mówić.
 — Mów...
 — Proszęż się nie gniewać — poczęła Klara... Jeden jest człowiek poczciwy i prawdziwie przywiązany, co ostatni grosz swój oddał, a i życieby gotów. Ale ja imienia jego wymówić nie śmiem... Co księżna myśli? Czy byłoby komu nieboszczkę przystojnie pochować, gdyby nie on? kto się zajął pogrzebem?
 Księżna oczy sobie zakryła i jęknęła.
 — Niech już będzie co chce — mówiła gorąco Klara — księżna go nie potrzebuje widzieć, ani wiedzieć o nim, niech powie słowo... Ten człowiek dziś biedny, kaleka, gotów na wszystko, byle ratować ją. On zna z dawnych czasów interesa, on z Podrobą sobie rady da...
 Jadwiga płakała.
 — Nie mów mi o nim — wyjąknęła. Ten człowiek zawstydza mnie, upokarza i oburza swoim uporem... Nigdy więc od niego nie będę wolna? Wyobraża sobie, że ma jakieś prawo mieszania się.
 — On się do niczego nie wtrąca — przerwała Klara, — ale kiedy ciało nieboszczki leżało na marach,