Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/87

chodziła się po izdebce, gdy Żulieta wesoło weszła pozdrawiając go...
 W pokoiku zarzuconym gratami siąść nawet nie było na czem.
 Był tu rodzaj laboratoryum czy apteczki... Na oknach, na półkach, na podłodze pełno było garnków, flaszeczek i słoików... Papier, sznurki, korki stolik niewielki okrywały.
 — Konsyliarzu, jeśli kiedy miałam u was odrobinę łaski — poczęła markiza — ja, com ci winna życia...
 — Ale ba! mruknął doktor, patrząc na nią; nie mnie, ale naturze. Innąby po tych lekach, jakie jej dawali, dyabli wzięni... O cóż idzie?
 — Jakby o moje własne dziecię, jakby o mnie samą! zawołała Żulieta.
 — A siła tam już tych trutniów było przedemną? zapytał.
 — Jeden tylko...
 — Choroba trwa od dawna?
 — Dni z dziesięć.
 — Cóż to jest?
 Na to ostatnie pytanie zmieszana Żulieta odparła, że nie wie, i że księżniczka...
 — E! e! księżniczka! krzyknął doktór, ręką wywijając w powietrzu — a dajże mi acani pokój! Ja jestem doktor dla chłopów nie dla książąt. Na ich chorobach ja się nie znam...
 Lecz Żulieta nie zważając na odmowę, zaczęła gwałtownie prosić, modlić, zaklinać, i doktor zniecierpliwiony jęknął:
 — No, to muszę uledz... bobym się jej ani dziś, ani jutro nie pozbył. Zapowiadam jednak wcześnie, że ja