Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/89

 — Co to panience jest? hm? zapytał głosem chłodnym...
 Nie było z początku odpowiedzi. Oczekując na nią, Pietraszek przypatrywał się bacznie pacyentce, twarzy, rękom, najmniejszym szczegółom, które organizm wewnętrzny zdradzić mogły. Potrząsał głową.
 — Cóż spowodowało chorobę? zapytał łagodniej.
 Jadzia milczała jeszcze, lecz równie bacznie wpatrywała się w doktora jak on w nią, i zdawała się łagodnieć... uspakajać. Machinalnie podciągnęła kołdrę i zakryła się nią aż do twarzy.
 — Co pannę boli? odezwał się Pietraszek.
 — Serce! szepnęła księżniczka.
 Doktor się uśmiechnął z lekka...
 W pokoju panowało milczenie dziwne i straszne, matka sobie oczy zakryła...
 — Doktorowi potrzeba się spowiadać jak księdzu — z wolna odezwał się Pietraszek. Proszę mi mówić co się to tam temu sercu stało...
 I nie czekając odpowiedzi, Pietraszek wtrącił pytanie:
 — Ile lat?
 Matka odpowiedziała trwożliwie i z daleka, a doktor głową pokiwał.
 — No, rzekł — jeśli lat aż tyle ma panna, to łatwo zgadnąć, że się może serce ozwało o swe prawa!... Jakże tam?
 Spojrzał na Jadzię, — która głową dała znak potwierdzający...
 — I serce pewno nie po książęcemu lecz po ludzku musiało zrobić wybór, który się nie podobał, i tam dalej.