Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/125

 Na pulpicie leżała włoska piosenka... zbliżył się ku nutom, aby je zobaczyć, usta wykrzywił pogardliwie, ramionami poruszył...
 — O! ho! ho!... — zawołał. Piosenka! za wcześnie do piosnek... Umiesz waćpanna gammy?
 Marynka nie umiała odpowiedzieć nawet.
 Uderzył w klawisze... pokręcił głową...
 — Weź waćpanna tę nutę! zawołał bijąc w klawisz...
 Dziewczęciu głosu zabrakło, siliła się, rozpłakała. Scarlatti śmiał się, ale był już zły...
 Wstał od fortepianu, przechadzając się kwaśny, z rękami powkładanemi w kieszenie...
 Volanti błagająco szeptać coś mu począł na ucho... Maestro ruszył ramionami...
 — No, dobrze, niech zaśpiewa już co chce, choćby tę głupią piosenkę... zobaczemy...
 Francuz zrzucone nuty położył na pulpicie, skinął na dziewczę i prosił. Marynka łzy połykała... Nie sposób jej było śpiewać.
 Scarlatti tymczasem dobył zegarek.
 — Ale mój czas drogi! zawołał szorstko i niegrzecznie — proszę raz dobyć głosu...
 Matka zbliżyła się do córki, dodała jej trochę męztwa, poprowadziła do fortepianu... Volanti błagał. Drżącym głosem poczęła, lecz nigdy w życiu tak źle, tak nieśmiało, a nawet fałszywie miejscami nie śpiewała...
 Scarlatti śmiał się, krzywił, zżymał i otwarcie szydził.
 Śpiew byłby może zakończył się płaczem