Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/242

u mnie? Cóż powie wasza Litwinka? Jestemże ja godną?
 Francuz za całą odpowiedź ruszył ramionami, rzucił się na sofkę, nogę na nogę założył i uśmiechnął się pogardliwie...
 Laura stanęła tuż naprzeciw niego...
 — Czemużem winna to szczęście, iż pan baron raczył sobie przypomnieć?...
 — Trêve des betises! odparł Percival. Przychodzę się dowiedzieć, która i jaka dynastya dziś u ciebie panuje? Straciłem z oczu.
 Laura zrobiła minkę kwaśną.
 — Cóż to was obchodzić może? spytała, — i nagle wtrąciła: — Mam li w was powitać zwycięzcę?... Poddała się twierdza oblężona?...
 Baron ruszył ramionami.
 — Wiesz przecię, że ja nigdy nie oblegam twierdz, których się zdobyć nie spodziewam, i o tej wcale nie myślałem...
 — Przecież cały świat wie, że baron wszystko dla nowości porzuciłeś!... zawołała Laura.
 — Widzę, że nie jesteś dobrze informowaną, odparł Percival. Daję ci słowo, że... od pierwszego poznania tego kopciuszka, jestem na tej z nim stopie, jak naówczas w loży... Ona nie raczy patrzeć na mnie, a ja zbyt jestem dumny, abym się o to napraszał.
 Laura patrzała słuchając z uwagą wielką i potrząsając główką.
 — Odprawiony z kwitkiem! wykrzyknęła. Przyznaj się?
 — A gdyby tak było?
 Lacerti zagryzła wargi...