Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/349

 — Odpowiedz mi pani stanowczo, gdy się jej podoba, dodał francuz, będę czekał.
 Chwilę dawszy jej spocząć, odezwał się zmieniając rozmowę:
 — Jeszcze jedna rada i pytanie.
 Marynka zwróciła oczy ku niemu.
 — Trzeba, byś pani miała odwagę zbliżyć się do ludzi, rzekł; to unikanie ich, daje im do myślenia. Śmiało należy spojrzeć w oczy nawet nieżyczliwym. Pani sobie nie masz nic do wyrzucenia. Trzeba mieć odwagę. Zacznij pani od przyjmowania dawnych znajomych.
 Czekał na odpowiedź, nad którą zdała się rozmyślać Marynka.
 Kogo? zapytała.
 — Gdy się pani uczujesz na siłach, rzekł Volanti, i potrafisz ukazać twarz weselszą... należałoby przyjąć, zacząwszy od barona, od starego Samsonowa, który tyle dla niej okazuje współczucia, bodaj aż do tej złej i przewrotnej Lacerti, która się będzie starała okazać jak najserdeczniejszą. Ale z nią... z nią, dodał, bądź pani jak najostrożniejszą.
 Marynka, która przez całą gadatliwą Zosiczowę wiedziała, że Corsini jej opowiedział wszystko, przerwała nagle:
 — Przed nią się nie mam z czem taić!
 — Przepraszam, odparł Volanti, z nią o niczem oprócz pogody i gałganków mówić nie można, bo wszystko powtórzy i na nice obróci...
 Po krótkiej kilku słów wymianie, Volanti nie chcąc być natrętnym, skłonił się i wyszedł, a Marynka pobiegła do swego pokoju.