Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/354

 — Bardzo! bardzo!... zaśmiał się baron.
 — Zaczynasz mnie niecierpliwić! tupiąc ładną nóżką, odezwała się Lacerti. Mówże! odkryj tajemnicę...
 Barona tak mało cała ta rozmowa z Laurą zdała się obchodzić, że nie słuchając, co paplała, podparł się na ręku, cygaro zaczął palić i jakby o niej zapomniał. Musiała go chwycić za ramię i potrącić nim.
 — Baronie, niegrzeczny jesteś!... tak się kobiety nie drażni.
 — Czegóż ode mnie chcesz, kusicielko! rozśmiał się smutnie Percival.
 — No, tajemnicy!
 Baron ziewnął.
 — Nic więc nie wiesz? nie masz przeczucia? nie odgadłaś? nie przewidywałaś?
 — Nieznośne żarty!
 — Wcale nie żarty... rzekł Percival. Nie powiedziałbym ci tajemnicy tej, ale że jutro ona już dla nikogo krytą nie będzie, wolę być grzecznym.
 Pomilczał chwilę, wytrzymając jeszcze oczekującą Laurę.
 — Trudno mi uwierzyć, aby tak żywa, dowcipna, domyślna, złośliwa istota jak ty, mogła się dopiero ode mnie dowiedzieć w kilka godzin po ślubie, przy którym miałem honor być świadkiem, że panna Marya Burcelli serce i rękę oddała panu dyrektorowi Volantemu...
 Wiadomość dla Lacerti tak była niespodziewana, tak dziwna, a może przerażająca, iż podniosłszy obie rączki do góry, hałaśliwie w nie uderzyła, wyda-