Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/359

nie ma w tem przemocy żadnej, od którejbym ja pierwszy gotów był oswobodzić...“
 Żywo przerwała mi:
 — „Tak jest... tak jest... Sama tego chciałam. Wychodzę dobrowolnie, proszę być pewnym...“
 Głos jej drżał, oczy zachodziły łzami. Wielki żal uczułem w sercu.
 — „Nie wątpisz pani, dodałem, że jej życzę szczęścia... dla tego...“
 Nie dała mi mówić.
 — „Szczęścia trudno szukać na ziemi, rzekła smutnie. Ma się je na zaraniu w dzieciństwie, potem przychodzi walka, obowiązki, ofiary... i szczęściem już spokój sumienia, a imię czyste...“
 Łkanie miała w głosie, gdy to mówiła, pożegnała prędko i wyszła.
 Stawiłem się potem jako świadek wprost do kościoła, do zakrystyi, mówił Percival, gdziem znalazł oprócz Volantego, jakiegoś jeszcze opiekuna ze wsi, dawnego majora, figurę bardzo sztywną, pocieszną, z uroczyście wyszwarcowanemi wąsami. Pisaliśmy się tedy z nim razem za świadków.
 — No — a po ślubie? jakto! nie proszono nawet na wieczerzę? przerwała Lacerti.
 — Ślub, kończył baron, pomijając bez odpowiedzi pytanie, ślub odbył się przy drzwiach zamkniętych. Volanti’ego odpowiedź tak była stłumionym głosem wypowiedziana, żem ją zaledwie usłyszał, panna odezwała się głośno i wyraźnie.
 Wyszliśmy wszyscy przez zakrystyę, gdzie powozy czekały. Państwo Volantowie wyjechali na parę dni... na wieś.