Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/389

 Wśród tego cwałowania głównym prospektem, nagle posłyszał wołanie za sobą, dopędził go powóz, baron ręką dawał znaki woźnicy, aby stanął.
 Musiano się zatrzymać.
 Percival spojrzał na niego i nie potrzebował pytać go, wiedział, że Volanti już odebrał list od p. Izaury.
 — Odpraw dorożkę, zawołał, siadaj ze mną. Jedźmy do mnie.
 Dyrektor, który słowa jeszcze nie mógł wyjąknąć, nie sprzeciwiał się. Z twarzy Percival’a, jakkolwiek zawsze martwą pokrytej maską, przeczytał, że i on jest uwiadomiony o tem co go spotkało.
 Zkąd? Jak?
 Ogarnęła go trwoga! Wiedziało więc już całe miasto!
 Gdy Volanti siadł obok Percivala, dobył głosu i zawołał, nie mogąc się powstrzymać:
 — Wiesz...?
 Baron głową tylko dał znak potwierdzający. Jechali teraz milczący oba.
 Powóz wsunął się w bramę, wysiedli.
 Percival podał rękę dyrektorowi i poprowadził go do swojego gabinetu. Volanti padł tu na krzesło najprzód, chwytając się za włosy, potem wypił szklankę wody i grubijańskie przekleństwo z ust mu się wydarło.
 — Ale zkądże możecie wiedzieć o tem! krzyknął.
 Baron z krwią zimną, bardziej wyrobioną niż rzeczywistą, chodził po gabinecie i nie odpowiedział na pytanie.