Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/390

 — A zatem ta przeklęta baba, nie dosyć, że mnie chce obedrzeć, jeszcze w dodatku chce mnie zniesławić!
 Ręce mu się trzęsły.
 Baron, na którego słowo czekał, od którego może pociechy wyglądał, nic nie odpowiadał, chodził a chodził.
 Volanti znowu rzucił się na krzesło.
 — Sprawa niemoże być tak groźna dla mnie! zawołał po chwili. Nie było rozwodu, to prawda, ale separacya, to kwestya formy.
 Baron, który szedł ku oknu, odwrócił się do niego:
 — Biorąc ślub napisaliście w indagacyi, żeście nie przysięgali nikomu i nie jesteście żonaci... To był fałsz...
 — Małego znaczenia, w gruncie przemilczenie dla uniknienia trudności.
 — Ślub jest nieważny, rzekł francuz zimno.
 — Jest przecież jakiś środek? krzyknął Volanti.
 — Ja nie widzę żadnego, odparł baron.
 — Lecz opłaciłbym był jej milczenie, przerwał dyrektor.
 Percival się uśmiechnął.
 — Za późno się weźmiesz do tego, ta jaszczurka Laura, już się z tem nosi po mieście.
 Volanti krzyknął:
 — Gotowa była z tem pobiedz do mojej żony... to do niej podobne.
 — Za nic nie ręczę, szepnął francuz.