Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/394

 — Przychodzę, rzekł, po rozkazy pani. Sądzę, że może w tej chwili zdam się jej na co. Widzę, że już ją uwiadomiono.
 Zarumieniła się Marynka i zacięła usta.
 — Co mi pan radzisz? zapytała z tą mocą nad sobą, którą odzyskiwała zawsze, ilekroć musiała godność swą przed ludźmi zachować.
 — Przy największej mojej życzliwości dla niej, rada jest tak trudną... Zależy to od tylu względów różnych i pojęć położenia... Co pani myślisz uczynić? odparł francuz, ciekawie patrząc jej w oczy.
 — Zdaje mi się, że obowiązkiem w chwili, gdy moje nieszczęśliwe małżeństwo jest zakwestyonowane, natychmiast się oddalić.
 Spojrzała nań badająco...
 — Lecz ślub być może uznany ważnym, rzekł baron.
 — Dla mnie on nim nigdy nie będzie, bom o pierwszym nie wiedziała. Byłam oszukaną.
 Baron zmilczał, nie chciał się wyspowiadać ze swej myśli, lecz nie zaprzeczał temu co powiedziała Marynka.
 — Bądź co bądź, dodała ośmielona tem, ja się z tego domu oddalić muszę...
 Francuz się skłonił.
 — Każesz mi pani szukać mieszkania?
 Marynka zawahała się nieco, łzy jej pobiegły z oczów, otarła je żywo.
 — Chciałabym na wieś powrócić, szepnęła.
 — O tem spokojniejszą chwilą pomówićby należało; tak nagle niepodobna się ztąd oddalić. Sama