Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/398

 — Czego ona chce, ta kobieta? zawołał: mów!...
 Lacerti udawała bardzo obojętną i poważną, a nawet litującą się nad biednym dyrektorem.
 — Uspokójże się pan, rzekła, siadając. Czego ona chce, tego się łatwo domyśleć.
 — Pieniędzy! przerwał gwałtownie Volanti. Dobrze... rewolwer mi do gardła przykłada? ile chce? mów!
 Lacerti, jakby przestraszona tym wybuchem, głową poruszyła, okazując zdziwienie.
 — Mówmy o tem z zimną krwią, kochany dyrektorze, rzekła; ja jestem tu tylko pośredniczką i posłem.
 — I najprzód mi pani musisz za to ręczyć, jeżeli chcesz co dla niej zyskać, że wieść o tej napaści nie rozejdzie się, że mi pokoju nie zamąci... Mam płacić, bardzo dobrze, ale nie inaczej tylko gdy ta awanturnica z biletem jazdy będzie siedziała w wagonie. Ani godziny jej tu dłużej nie dam pozostać.
 Lacerti ciągle z wielkim chłodem, na przekór mu doskonale odegrywanym, przerwała:
 — Ale panie dyrektorze... ale panie Volanti, mówmy spokojnie, nie gorącuj się pan.
 Volanti w miarę jak mówił, przeciwnie coraz się okrutniej unosił.
 — Ja nie mogę mówić o tem z krwią zimną! wołał: ta kobieta czyha na życie moje, na sławę, na szczęście!...
 — Panie dyrektorze, ale ona ma pewne prawa...
 — Żadnych! żadnych! wybuchnął Volanti! Awanturnica... niegodziwa!...